Yes, Leros is that beautiful! Δεν είναι δικός μου ο τίτλος, απλά τον συνυπογράφω. Είναι η διαφήμιση της Sky Express στο αεροδρόμιο, σε ένα από τα πιο γραφικά αεροδρόμια που έχω επισκεφθεί ποτέ στη ζωή μου, και που πέφτει το μάτι μου, πριν μπω στο gate για την επιστροφή μου στην Αθήνα. Δεν στενοχωριέμαι που φεύγω. Έχω την Λέρο μαζί μου στην καρδιά μου, έχω τα αρώματα της στη μύτη μου, τη γεύση της στα χείλη, τους ανθρώπους της στην καρδιά μου, είμαι πλημμυρισμένη από τις εικόνες της, πως γίνεται να είμαι στεναχωρημένη; Ανοίγω το Calendar του κινητού μου, στον Ιούλιο του 2025. Είναι σχεδόν όλος σημειωμένος με το όνομα της Λέρου… Ακούω την αεροσυνοδό να μας ενημερώνει για την πτήση, βάζω το κινητό μου στο airplane mode, κλείνω τα μάτια, και σκέφτομαι κάθε στιγμή που έζησα σε αυτό το πανέμορφο ακριτικό νησί μας, από την αρχή…
Follow me…🧿
Ψέματα… Δεν είμαι πλημμυρισμένη από Λέρο. Είμαι όμως πλημμυρισμένη από κάθε σταγόνα, από κάθε ήχο, εικόνα, χρώμα και γεύση της Αγίας Μαρίνας. Εκεί άφησα εγώ κομμάτι της καρδιάς μου. Η αλήθεια είναι πως δεν το κουνήσαμε από το γραφικό αυτό λιμάνι, με τα συγκλονιστικά νεοκλασικά κτήρια και τα παραδοσιακά καφέ. Πέντε ολόκληρες ημέρες -αν εξαιρέσεις την ημέρα που πήραμε το φουσκωτό για να πάμε στο Μαράθι, τους Αρκιούς και τους Λειψούς- δεν αλλάζουμε ούτε ένα δράμι από τη ρουτίνα της καθημερινότητας μας. Και είναι αυτή ακριβώς η επανάληψη που έκανε την εκεί διαμονή μας πολύτιμη, σαν τα κοράλλια του βυθού, αξέχαστη σαν τους δαντελωτούς κολπίσκους, κεντημένους με τόση προσήλωση και σεβασμό, όπως τα κολιέ από κοχύλια που φοράω στον αστράγαλο και στον λαιμό μου.
Αυτές είναι οι πρώτες μου εικόνες από το κάδρο της Αγίας Μαρίνας. Μία promenade που περπατάς με τα πόδια διασχίζοντας πανέμορφα καμαρωτά νεοκλασικά, με τις ρίζες τους στο βάθος του χρόνου, μία λουλακί πόρτα που με οδηγεί στο σπίτι που θα ονομάζω «δικό μου» για τις επόμενες ημέρες, μία βεράντα που ερωτοτροπεί με την αυλή του Αιγαίου, και σε απόσταση αναπνοής ένας Μύλος μέσα στη θάλασσα, που ενώνεται με τη γη με μία μόλις λωρίδα βράχια, που σε οδηγούν στο καλύτερο fish restaurant της Ελλάδας και ένα από τα καλύτερα της Μεσογείου, που πήρε το όνομα του από αυτόν ακριβώς τον περήφανο μύλο.
Σε αυτές τις μόλις πέντε ημέρες καταφέρνω και κάνω φίλους. Στην αρχή ανταλλάσσουμε ένα μόλις- αλλά μεγάλο, από αυτά τα αληθινά- χαμόγελο, μετά δύο τρεις «καλημέρες», την τρίτη μέρα μαθαίνουμε ο ένας το όνομα του άλλου. Το όνομα του Βασίλη που έχει το Via Mare, και που παίρνουμε κάθε μέρα (εμμονικά το ίδιο) πρωινό, ένα φανταστικό τοστ με διπλό τυρί και μαύρο ψωμί και ζεστά κρουασάν, που συνοδεύουμε μία μέρα με σπιτική μαρμελάδα γκουάβα με μανταρίνι, και μία με σύκο. Το όνομα του γιου της κυρίας με τον πλανόδιο πάγκο που πλέκει sous plat από κοχύλια, του Γιάννη, και που κάθε πρωί κατεβαίνει με το καλάμι του για να πιάσει ψάρια, της ιδιοκτήτριας της Aspronisi boutique που με αναγνωρίζει και «είσαι ακόμη πιο όμορφη από κοντά και όντως αφιλτράριστη!», του καπετάνιου που μας σεργιανίζει στα ψαροχώρια των Δωδεκανήσων, και φυσικά, του Μάριου και του Γιώργου, των αδελφών Κουτσουνάρη, που με το μεράκι, την τεχνογνωσία, την έμπνευση, την αγάπη, το ταλέντο και την τρέλα τους, έστησαν το καλύτερο fish restaurant σε αυτό το ευλογημένο λιμάνι της Αγίας Μαρίνας.
Τα μικρά παραθαλάσσια καφέ, σαν αυτά που σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές και ρυθμούς, συμπληρώνουν ιδανικά το θερινό αυτό σκηνικό του γραφικού λιμανιού, που αποτελείται από τα χρωματιστά νεοκλασικά, κομψές ψαρόβαρκες, τα κτήρια με τις τεράστιες αυλές και τους εντυπωσιακούς κήπους, χτισμένα τον 19ο αιώνα από τους Αιγυπτιώτες που κατέκλυσαν την περιοχή, με τα περισσότερα από αυτά να έχουν το χρώμα της άμμου ή το κίτρινο και το μπορντό της Τοσκάνης.
Slowing down, filling up…
«Όταν φορούσα βιαστικά πάνω από το μαγιό μου ένα βαμβακερό κιμονό για να βγω από τα κρυστάλλινα νερά του Αιγαίου και να κατευθυνθώ στην Κατοικία Ε. Κανδιόγλου, ένα νεοκλασικό αρχοντικό χτισμένο, το 1886, στην Αγία Μαρίνα, που φιλοξενεί την έκθεση που διερευνά την πολύπλοκη σχέση μεταξύ του χρόνου, του νερού και της ιστορίας της Λέρου, δεν περίμενα πως θα βρεθώ μπροστά στην πιο ενδιαφέρουσα εικαστική πρόταση του καλοκαιριού….» έγραφα πριν λίγες ημέρες σε αυτές εδώ τις σελίδες.
«Δεν μπορούσα να φανταστώ, πως μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εικαστικές εκθέσεις που θα είχα την ευκαιρία να απολαύσω από κοντά, θα λάμβανε χώρα στη Λέρο… Και αν σκεφτείς πως ταξιδεύω μάλλον αρκετά συχνά και πως οι επισκέψεις μου στα καλύτερα Μουσεία και γκαλερί του κάθε προορισμού βρίσκονται στην κορυφή της ατζέντας μου, τότε ναι, το γεγονός πως η καλλιτεχνική πλατφόρμα Perasma, με έδρα την Κωνσταντινούπολη, που διοργανώνει την ομαδική έκθεση «All Things Become Islands Before My Senses», και παρουσιάζει site-specific εγκαταστάσεις με μεικτά μέσα, σε 6 ιστορικά τοπόσημα της Λέρου, αποτέλεσε για εμένα μία από τις ευχάριστες εκπλήξεις, σε ένα νησί γεμάτο από μοναδικές εκπλήξεις, και είναι μία από τις καλύτερες προτάσεις που έχω να μοιραστώ για να επισκεφτείς αυτό το καλοκαίρι…»
Μα πάνω από όλα, είναι αυτή η χαλαρότητα, είναι η απόλυτη έννοια του slow living και του island lifestyle και όλων των άλλων υπολοίπων hashtag που εύκολα βρίσκουμε στο instagram αλλά δύσκολα στη πραγματική ζωή.
«Όταν με βλέπεις εμένα να πηγαίνω σε έναν (μυθιστορηματικό) προορισμό για πρώτη φορά και να μην ανεβάζω να μοιραστώ ούτε μία εικόνα, να ξέρεις πως βρίσκομαι σε ένα σπίτι μέσα (και όχι δίπλα) στη θάλασσα, και είμαι απασχολημένη με το να ξυπνάω από τον ήχο του κύματος 🌊🌊που μου χτυπάει την πόρτα για να κάνω την πρώτη βουτιά στην απεραντοσύνη του Αιγαίου 🐡 και να κολυμπήσω χωρίς ανάσα έως τον Μύλο, πως φοράω ένα καφτάνι στο χρώμα του ήλιου για να πάω στο καφενείο του χωριού να πιω έναν καφέ όσο δοκιμάζω με το δάχτυλο σπιτική μαρμελάδα γκουάβα με μανταρίνι, παίζοντας συγχρόνως μία (και δύο) παρτίδες τάβλι, πως διαλέγω (με συγκινητική προσήλωση και με τις ώρες) ένα ένα τα κοχύλια 🐚 που θα φορέσω στον λαιμό, και μετά… μετά βυθίζομαι στις σελίδες ενός βιβλίου της Ρόζμαρι Πίλτσερ, έως ότου να πέσει ο ήλιος. Και ακόμα δεν σου έχω πει τίποτα για το πιο συγκλονιστικό εστιατόριο του κόσμου, τον Μύλο…
🤍🐠 Κάπως έτσι εξελίχθηκε η πρώτη ημέρα του Ιουλίου, και ακριβώς έτσι εξελίσσεται και η δεύτερη, στην Αγία Μαρίνα της Λέρου, σε έναν κόλπο στην ομορφότερη αγκαλιά του Αιγαίου, που ξέρω, ω ναι, πως θα έρχομαι ξανά και ξανά…» είναι το πρώτο post που ανέβασα στο Instagram μου, προσπαθώντας να μεταφέρω το μαγικό τώρα ενός νησιού, τόσο μα τόσο παρεξηγημένου…
«…Και αυτή, είναι η φωτογραφία που θα ανατρέχω με νοσταλγία τον χειμώνα, για να μου θυμίζει μία από τις ομορφότερες ημέρες αυτού του καλοκαιριού…» το ένα post πίσω από το άλλο…
Ναι, αυτή είναι η φωτογραφία μας στην Ταράτσα του Μύλου, που κάθε απόγευμα στις 20.00′ πηγαίνουμε για το πρώτο aperitif μας, και μετά το δείπνο για το τελευταίο ποτό μας.
Μουσικές? Μουσικάρες! Αισθητική? Υψηλότερη από κάθε άλλης γωνίας της Νότιας Ιταλίας! Κόσμος? Οι πιο κομψοί Γάλλοι, Ιταλοί και Τούρκοι («υπάρχουν κομψοί Τούρκοι?» μου στέλνει μήνυμα ο Τάκης Καρπουτζόγλου, «ναι υπάρχουν και παραθερίζουν στην Χώρα της Πάτμου, τρώνε στον Μύλο της Λέρου και κολυμπούν στα ανοιχτά της Σύμης, κάνοντας βουτιές από τα υπέροχα τρεχαντήρια και ιστιοφόρα τους» ήταν η απάντηση μου…)
Λέρος/Έρως…
Αυτό δεν είναι ένα οδοιπορικό στη Λέρο, είναι μία περιγραφή σε καλοκαίρια σαν αυτά που έχουμε αγαπήσει, σε μία αισθητική, τόσο υψηλή, γι’ αυτό και σπανίζει…
«Δίπλα σε έναν παλιό ανεμόμυλο, μέσα στη θάλασσα, στη καρδιά του νότιου Αιγαίου, με τους θησαυρούς του βυθού του, όπως τις συναγρίδες, τις καραβίδες και τους αστακούς, τα φαγκριά, τις στείρες και τους ροφούς, να καταφτάνουν καθημερινά με τα ψαροκάικα, όχι οπωσδήποτε για να φαγωθούν ολόφρεσκα -από σασίμι, καρπάτσιο και ταρτάρ, μέχρι φρικασέ και ραβιόλι- αλλά και για να κρεμαστούν στα ψυγεία ξηρής ωρίμανσης, και να σερβιριστούν head to tail υποστηρίζοντας τη zero waste αναγκαιότητα, μετατρέποντας την σε μία πρωτόγνωρη γαστρονομική εμπειρία.
🐚🧿 Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσεις τις ψαγμένες μουσικές επιλογές του Μύλος -από cool Jazz και Bossa Nova, έως αγαπημένα ρεμπέτικα και κλασική-, το συγκλονιστικό wine list -το όνομα του Μύλος βρίσκεται στην διεθνώς αναγνωρισμένη Star Wine List-, την εντυπωσιακή συλλογή από πούρα, την βράβευση του ως πρώτο στο The List του The FNL Guide, τα πιο κομψά κότερα και όμορφα φουσκωτά αραγμένα στον μόλο του, με τους αριστοκρατικούς Γάλλους, Ιταλούς και Τούρκους που αποτελούν την κυρίως φανατική πελατεία του, και πάνω από όλα, το θερμό καλωσόρισμα του Μάριου και του Γιώργου, τότε καταλαβαίνεις γιατί το κορυφαίο destination αυτό εστιατόριο έγινε talk-of-the-world, ως το καλύτερο fish restaurant της Ελλάδας και οπωσδήποτε ένα από τα πιο σημαντικά της Μεσογείου…»
Κολυμπάμε από το σπίτι μας στον Μύλο, δύο απλωτές θάλασσα είναι, και με το που μας βλέπουν ο Μάριος και ο Γιώργος, μας λένε να φτάσουμε έως τον μόλο, και εκεί, μέσα στη θάλασσα μας σερβίρουν τα πιο φρέσκα καλούδια που μπορείς να ονειρευτείς, που συνοδεύουμε με κορυφαίο δροσερό κρασί από γαλλικούς αμπελώνες. Ωραίο το lounging στα πεντάστερα του κόσμου, αλλά δεν πιάνουν μία -ούτε κατά διάνοια- μπροστά σε αυτή την πρωτοφανή πολυτέλεια, μπροστά σε αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία…
…Και έπειτα… έπειτα επιστρέφεις με το φουσκωτό την ολόχρυση εκείνη ώρα, μόλις για να προλάβεις άλλη μία βουτιά ακόμα, εκεί μπροστά στο σπίτι, κι ένα βιαστικό ντους, στην ασβεστωμένη αυλή που καταλήγει στο Αιγαίο.
🐚Και τότε, τότε φοράς ένα αέρινο φουστάνι στο χρώμα της βελούδινης άμμου και των αμέτρητων κοχυλιών που ξεβράζουν τα κύματα στο Ασπρονήσι, και πας στο Mylos by the sea για το πρώτο ποτό την ώρα που δύει ο ήλιος, ακριβώς πίσω από τον μύλο. Πόσα ακόμα θα μπορούσα να σου γράψω για αυτήν ακριβώς την ώρα…
Ένα σπίτι δίπλα στη θάλασσα… Ή μπροστά της…Αυτό δεν είναι το όνειρο όλων? Πόσω μάλλον όταν αυτό βρίσκεται μέσα της. Δεν υπερβάλω…
Ζητάω από τον Νικόλα να μείνουμε κι άλλο, δεν θέλω να φύγω. Δεν χρειάζομαι πολύ για να τον πείσω, το ίδιο θέλει και αυτός. Μπαίνουμε να αλλάξουμε τα εισιτήρια μας, δεν υπάρχει ούτε μία θέση για ολόκληρο τον Ιούλιο, κάποιες σκόρπιες ίσως τον Αύγουστο…
«Μην γράψεις τίποτα για αυτό το παραδεισένιο μέρος…» μου λέει ο Νικόλας, όπως κάθε φορά που ανακαλύπτει έναν πολύτιμο θησαυρό.
Yes, Leros is that beautiful… Είναι η διαφήμιση της Sky Express στο αεροδρόμιο, σε ένα από τα πιο γραφικά αεροδρόμια που έχω επισκεφθεί ποτέ στη ζωή μου, και που πέφτει το μάτι μου, πριν μπω στο gate για την επιστροφή μου στην Αθήνα. Δεν στενοχωριέμαι που φεύγω. Ανοίγω το Calendar του κινητού μου, στον Ιούλιο του 2025. Είναι σχεδόν όλος σημειωμένος με το όνομα της Λέρου…
