Πήγαμε στην «Αθηναϊκή Ταράτσα» που mainstream και φασαίοι κονταροχτυπιούνται για ένα της τραπέζι!
Κοίτα εγώ, για να είμαι ακόμη πιο ακριβής, άλλο τίτλο ήθελα να βάλω, κάτι του στιλ «Δείπνο στην ομορφότερη Ταράτσα της Αθήνας» ή κάτι τύπου «Δείπνο στην αγκαλιά της Ακρόπολης», πιο κλισέ πεθαίνεις, το ξέρω, αλλά αλήθεια θα ήταν. Επίσης, αλήθεια θα ήταν αν διερωτώμουν στον τίτλο «Είναι η Αθηναϊκή Ταράτσα το νέο στέκι των Φασαίων?», μιας και ένας εκ των ιδιοκτητών της ολοκαίνουργιας «Αθηναϊκής Ταράτσας», ο γνωστός και άκρως δημιουργικός Γιώργος Μελισσάρης, ο οποίος διευθύνει με την μαγική του μπαγκέτα μεταξύ άλλων το Brunello, το Brutus Tavern, το Lorraine Brasserie, το Nikkei και το Ox, στου οποίου το νέο δημιούργημα -και απόλυτο talk of the town right now-, ήμασταν καλεσμένοι προχθές βράδυ, έβαλε αρκετές φορές το ζήτημα στην κουβέντα: «Τελικά ποιος είναι ο ακριβής ορισμός του Φασαίου? Θα μπορούσε να είναι η «Αθηναϊκή Ταράτσα» ένα από τα αγαπημένα στέκια του?
Δεν μπορώ να δεσμευτώ με μία απόλυτη απάντηση, μιας και δεν είμαι σίγουρη για την ακριβή σημειολογία του νέου αυτού όρου. Όμως μπήκα στο Wiktionary και διάβασα: Φασαίος αρσενικό (θηλυκό φασαία) (νεολογισμός, αργκό) αυτός που κοινωνικά και πολιτισμικά κινείται και δρα αποκλειστικά εντός μιας «φάσης», δηλαδή εντός ενός συνόλου ανθρώπων που έχουν παρόμοιες συμπεριφορές οι οποίες θεωρούνται εναλλακτικές, χωρίς ωστόσο να είναι περιθωριακές, που συχνάζουν σε συγκεκριμένα μαγαζιά, που έχουν κοινούς ενδυματολογικούς κώδικες, μουσικές προτιμήσεις κ.τ.π., χωρίς να κατανοεί πλήρως αυτό που κάνει αλλά αντιθέτως το κάνει σε ένα επιφανεικό επίπεδο.
Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, και με μία έννοια, ναι, θα μπορούσε. In a nice way… Καταρχάς είναι το σημείο που βρίσκεται. Η «ομορφότερη ταράτσα της Αθήνας» δεν θα μπορούσε να βρίσκεται στην Κηφισιά, ούτε στο Ν. Ψυχικό, ούτε καν στο Κολωνάκι, περιοχές που ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια αντίστοιχα στέκια. Η «Αθηναϊκή Ταράτσα» βρίσκεται στην δική μας …Piazza Duomo, και η θέα της σου κόβει την ανάσα, όσο φλερτάρει -σχεδόν ξεδιάντροπα- με τις δύο μεγάλες Κυρίες της Αθήνας, τη Μητρόπολη και την Ακρόπολη. Την θέα εδώ δεν την χορταίνεις. Πως είναι το Terrazza Aperol απέναντι από την Duomo στο Μιλάνο, που τα μιλιούνια των τουριστών παλεύουν για μία κράτηση, μήπως καταφέρουν να απαθανατίσουν το legentary Instagram worthy στιγμιότυπο τους? Ε, εδώ τόσο η θέα όσο και τα vibes είναι ακόμη πιο συναρπαστικά. Εδώ δεν σου αρκεί ένα insta momement μόνο. Επίσης, όπως και στο Terrazza Aperol, αν δεν έχεις κάνει κράτηση, στην είσοδο τρως πόρτα. Σχεδόν ντράπηκα όταν είπα στην ευγενέστατη κοπέλα στην είσοδο, το όνομα της κράτησης μας, για να μας υποδεχθεί μετά βαΐων και κλάδων, όσο συγχρόνως έδιωχνε πέντε πέντε τις παρέες που δεν είχαν φροντίσει εγκαίρως, έστω και για ένα stool στο μπαρ. Ναι, μην ξεκινήσεις να πας στην «Αθηναϊκή Ταράτσα» χωρίς κράτηση, γιατί δεν θα βρεις τραπέζι. Έστω κι αν λειτουργεί μόλις μία εβδομάδα.
Εδώ δεν είναι το στέκι to see and to be seen, και αυτό πολλές φορές είναι (πάρα) πολύ, ανακουφιστικό. Ναι, είδαμε (και) alternative κόσμο προχθές, και (πολύ) mainstream είδαμε, και ένα ζευγάρι που είχε πατήσει (από καιρό) την έκτη δεκαετία της ζωής τους, και (αρκετό) φοιτητόκοσμο που γιόρταζε την είσοδο του στο Πανεπιστήμιο, και στην διακοσμήτρια που επιμελήθηκε την ανακαίνιση του σπιτιού μας πάνω πέσαμε, και αρκετούς foodies είδαμε, που προφανώς πρόλαβαν και διάβασαν στο FnL για «την τρυφερή χειροποίητη λούζα (παραλλαγή Μυκόνου), το επίσης χειροποίητο τυράκι με χαμηλή ένταση και διακριτικά αρώματα από τσουρέκι, καθώς είχε κάρδαμο και μαυροκούκι και στην κορυφή του ελάχιστο μέλι βανίλια Ελάτης, αλλά και τον διακριτικά έντονο παστουρμά παλαμίδας που σερβίρεται με σαλάτα fatoush στα κάρβουνα….».
Εδώ μην πιείς βότκα, είναι κρίμα. Εδώ θα πιείς σοβαρά κοκτέιλ, που ακούν στα ονόματα Tabbouleh ή Fattoush, μιας και η συνεργασία του Γιώργου Μελισσάρη με τον Αλέξανδρο Τσελεπή και τον Κωνσταντίνο Θεοδωρακόπουλο του πολυσυζητημένου Bar in front of the bar που πέτυχε στην 98η θέση στα περσινά The World´s 50 Best Bars, έχει πρωταρχικό στόχο η μπάρα της Ταράτσας να γίνει η πιο περιζήτητη της περιοχής. Από την πρώτη μέρα. Και έγινε. Εδώ επίσης θα ανοίξεις μία από τις πάνω από 60 ετικέτες του wine list, που επικεντρώνονται τόσο στο ελληνικό κρασί, όσο και σε σημαντικά κρασιά από τους αμπελώνες της Ιταλίας, της Ισπανίας, των ΗΠΑ και φυσικά της Νέας Ζηλανδίας. Α, επίσης εδώ, μπορείς να πιείς τσίπουρο. Κορυφαίο…
Την κουζίνα, που είναι open και αποτελεί άλλο ένα στοιχείο του πρωτότυπου αυτού αφηγήματος, έχει αναλάβει ο σεφ Αλέξανδρος Καρακατσάνης και βασίζεται στα πιο γευστικά κομμάτια του παζλ της λεβαντίνικης κουζίνας, με πιάτα από χώρες της Μέσης Ανατολής, όπως Κύπρο, Ιορδανία, Ισραήλ, Λίβανο, Παλαιστίνη και η Συρία, με την Ελληνική παραδοσιακή κουζίνα.
To make the story short, αν και όλα όσα σου περιέγραψα παραπάνω θα ήταν υπέρ-αρκετά για να πας (και να ξανά πας) στην «Αθηναϊκή Ταράτσα», το φαγητό εδώ είναι μία κατηγορία από μόνο του…
Εγώ, ξεχώρισα τα Φασολάκια, που ο ευφάνταστος σεφ τα περνάει από τη ρομπάτα, με αποτελέσματα να έχει ένα διακριτικό καπνιστό άρωμα, ενώ τα σερβίρει με μία βινεγκρέτ με ξύδι από chardonnay και μελάσα ροδιού, με καπνιστό ξινοτύρι και τραγανούς ξηρούς καρπούς. Ξέχνα όλα όσα σου έγραψα παραπάνω, πήγαινε μόνο για αυτά τα Φασολάκια, and thank me later…
Μα αυτό που σου μένει μετά από τη συνολική εμπειρία της εδώ επίσκεψης σου, είναι πως η «Αθηναϊκή Ταράτσα» έχει μία καινούργια, δική της, ολοδική της πρόταση να κάνει στην Αθηναϊκή σκηνή. Δεν αντιγράφει κανένα άλλο εστιατόριο μπαρ, εννοείται πως πολλά άλλα θα προσπαθήσουν να την αντιγράψουν, δύσκολα θα τα καταφέρουν. ‘Όχι επειδή το λέω εγώ. Επειδή βρίσκεται στην δεύτερη εβδομάδα της, και έχει καταφέρει να μιλούν όλοι -μα όλοι- για αυτήν. Για τους απόλυτα σωστούς λόγους. Φασαίοι και μη.
